Nie spocznę do póki ON nie zapłaci!

Biegłam przed siebie przez pogrążony w mroku las. Nie wiedziałam dokąd biegnę i nie obchodziło mnie to… byle tylko uciec z tamtego miejsca… i nigdy tam nie wracać! Nigdy! Nie po tym co się stało! Mimowolnie do oczu napłynęły mi łzy. Jak oni mogli mnie tak oszukać? Myślałam… że w końcu znalazłam rodzinę… Jak mogli…

Przyśpieszyłam tępa. To jednak okazało się wielkim błędem. Nie zdążyłam zareagować. Po prostu spadłam z urwiska. Silne emocje nie pozwalały mi na odpowiednią koncentrację potrzebną do użycia mocy.

To nie może się tak skończyć… Nie spocznę do póki ON nie zapłaci! -€“ pomyślałam i wtedy wpadłam do portalu…

***

Znalazłam się w jakimś pomieszczeniu. W sumie nic specjalnego… kilka szafek, biurko na którym stały komputer z drukarką i inne biurowe wyposażenie. Podeszłam do biurka i zaczęłam przeglądać pliki znajdujące się na włączonym kompie. Matko ile było tego wszystkiego… i jeszcze ponumerowane w taki sposób, że nic z tego nie rozumiałam! Wtedy poczułam jakiś ucisk na ramionach. Okazało się że jestem związana jakimś świecącym łańcuchem. Zostałam szarpnięta do tyłu i wylądowałam na podłodze przed biurkiem. Spojrzałam na kogoś kto tak bezczelnie przerwał  mi grzebanie w cudzej własności. Była to kobieta w podeszłym wieku, miała ciemne oczy można powiedzieć, że wręcz czarne, białe jak śnieg włosy były upięte na głowie w koka. Ubrana była w długą spódnicę i brązową marynarkę. Nie wyglądała na starą osobę… a mimo to coś mi tu nie pasowało…

-Panienka Willmer Cole?- zapytała.

-Yyy… tak.- zdziwiłam się. Skąd ona wie jak mam na imię?- Może mi pani powiedzieć kim pani jest i co to ogółem za miejsce?

Łańcuch zniknął i mogłam w spokoju wstać. Kobieta podeszła do biurka i wyjęła z szuflady kluczyk i… plan lekcji?! Chyba ją pogięło… Wręczyła mi oba przedmioty a ja spojrzałam na nie spode łba.

-Eto… a na co mi to?- zapytałam wciąż nie kapując o co tu chodzi.

-Ech… zostałaś przyjęta do naszej Akademii Niezwykłości. Od teraz będziesz się tutaj uczyć. Jestem dyrektorką tego przybytku.- wytłumaczyła zwięźle białowłosa.

-A jak się nie zgodzę?!- zapytałam lekko zirytowana. Nie mam czasu na takie bzdury! Czeka mnie zemsta! Poza tym ON wciąż mnie szuka… Nie mogę narażać niewinnych!- Nie zamierzam brać w tym udziału!- rzuciłam wyżej wymienione przedmioty na biurko i odwróciłam się napięcie w stronę okna. Zaczęłam iść w jego stronę, jednak kiedy przechodziłam obok dyrektorki ta złapała mnie za ramię. Rzuciłam jej gniewne spojrzenie, za to ona nawet na mnie nie patrzyła tylko przeglądała jakieś papiery.

-Moja droga, popełniasz wielki błąd. Twój obecny poziom jest zbyt niski, abyś mogła mu zagrozić. Tutaj cię nie znajdzie, nie ma takiej opcji. A nawet jeśli mu się to uda, to możesz być pewna, że nie nastąpi to tak szybko. Poza tym, to nie ja wybrałam cię na uczennicę tej szkoły… Wyrocznia to zrobiła, a ona jeszcze nigdy się nie pomyliła, więc lepiej wszystko dokładnie przemyśl, bo kiedy odejdziesz nie będzie powrotu.- powiedziała spokojnie nadal na mnie nie patrząc.

Kiedy to usłyszałam oczy prawie wyszły mi na wierzch. Kim jest ta kobieta? I skąd ona to wie? Inna sprawa… że ma rację i temu nie mogę zaprzeczyć. Może… może nie będzie aż tak źle.

W odpowiedzi tylko skinęłam głową. Zabrałam kluczyk i wyszłam bez słowa zamykając za sobą drzwi.

***

Ech… te korytarze to istny labirynt. Czemu wszystko wygląda tak samo? Łażę i szukam pokoju z numerem 7, ale minęło już piętnaście minut i ani widu ani słychu, tej durnej siódemki.

Nagle usłyszałam jakiś hałas. Stanęłam i rozejrzałam się za jego źródłem. Dźwięki dobiegały zza dwuskrzydłowych drzwi na końcu tego korytarza. Podbiegłam do nich. Nad futryną pisało „Stołówka”. Zamrugałam zdziwiona i delikatnie otworzyłam drzwi i weszłam do środka. Powitał mnie wrzask „Uważaj!!!” jakiejś dziewczyny i lecąca w moją stronę z zawrotną prędkością czerwono-brązowa papka. Wyciągnęłam rękę przed siebie i za pomocą telekinezy w ostatniej chwili zatrzymałam pocisk. Kiedy przestałam używać mocy papka spadła na ziemię i poczłapała… gdzieś… Co mnie obchodzi gdzie… Teraz z totalnym osłupieniem wpatrywałam się w dwie stojące przede mną dziewczyny.

-Kira?  Mistle? A co wy tu robicie?- zapytałam patrząc na brunetkę i szatynkę jak kosmita na kapustę.

-No, zostałyśmy przyjęte do Akademii.- odpowiedziała Kira.

-A czy my się znamy?- zapytała Mistle mierząc mnie zdziwionym spojrzeniem.

-A tak! Przecież na żywo się jeszcze nie widziałyśmy…- pacnęłam się ręką w czoło.- To ja, Will.

Mistla popatrzyła na mnie jak na ufoludka w trampkach, a Kirze totalnie opadła szczęka. Jeszcze raz zmierzyły mnie uważnym spojrzeniem, po czym spojrzały na siebie i znowu na mnie.

-Taa… widzę, że to może jeszcze trochę potrwać.- mruknęłam sama do siebie.

***

No! Bądźcie happy! Will zebrała się w sobie i napisała pierwszą cześć ^^. Jest to pierwsza część, bo druga będzie dotyczyć mojej drugiej postaci, którą dodam najszybciej jak się da ^^.

Pozdro!